Czy cesjonariusz wierzytelności może dochodzić rekompensaty za koszty odzyskiwania należności na podstawie art. 10 ust 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych?
Reprezentowaliśmy przed Sądem spółkę pozwaną o rekompensatę za koszty odzyskiwania należności. W treści sprzeciwu od nakazu zapłaty podnieśliśmy zarzut braku legitymacji procesowej po stronie powoda wynikający z zawartej umowy cesji. Sad wydając wyrok oddalający powództwo uwzględnił te twierdzenia, uznając m.in., że skuteczność umowy przelewu uzależniona jest m.in. od skonkretyzowania przez strony wierzytelności będącej jej przedmiotem, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Niezależnie od tego Sąd przyjął w ślad za naszymi twierdzeniami, że regulacja art. 10 ust 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych nie może mieć w sprawie zastosowania. Sąd w treści uzasadnienia przyjął, że nie zasługuje na ochronę prawną postępowanie powoda, w sytuacji gdy nie podejmuje nawet próby odzyskania należnością a dłużnik płaci należność z niewielkim opóźnieniem. Ponadto powołując orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2017 r. (V CSK 660/16), Sąd stwierdził, iż wątpliwe jest skuteczne dochodzenie należności z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności przez cesjonariusza, albowiem rekompensaty przewidziane przez ustawę o terminach zapłaty należą się wierzycielowi z pierwotnego kontraktu.